Relativeren

Zoals de titel al zegt ben ik met mijn eigen uitvaartbedrijf altijd bereikbaar. Elke uitvaart moet perfect verlopen en nabestaanden krijgen bij mij alle ruimte om de uitvaart op hun eigen manier te beleven.
Soms is plannen een uitdaging, zeker als kerst op maandag en dinsdag valt, er thuis een diner moet worden verzorgd en de kinderen er netjes bij moeten zitten.

Dat laatste is dan ook niet gelukt, mijn dochter (4,5jr.) zat met scheve staartjes en mijn zoontje (1,5jr.) heeft zijn colbertje nooit aangehad. Loslaten en opgelucht zijn dat de zelfgemaakte sushi wel is gelukt en heeft gesmaakt. De afgelopen week was het druk, werkdagen van tien uur of langer om te

zorgen dat de families, die ik op dat moment begeleidde, niets te kort kwamen.
Ik zeg dan wel werkdagen, maar ik doe het met zo veel passie dat het eigenlijk niet als werk voelt.

Deze week was het van adres naar adres. Eerst een uitvaart in de ochtend, daarna terug naar kantoor, papieren netjes opruimen, omkleden en door voor een nagesprek. “Ping!Ping!”, het brandstoflampje, in alle drukte vergeten dat ik al ruim 40 kilometer in mijn reserve reed. Nerveus rij ik naar de pomp, waar een lange rij stond met ruzies, voordringgerij en getoeter. Ik kon me er deze keer niet druk om maken. Wat is 10 minuten langer wachten, met in mijn achterhoofd de familie van vanmorgen, die alle tijd vooruit had willen duwen, om het afscheid maar te kunnen uitstellen. Ik heb geleerd te relativeren.

Na een goed en gezellig nagesprek, waar ik door de verhalen de overledene beter heb leren kennen, ga ik met een tevreden gevoel mijn dochter ophalen. Bij het enthousiasme van haar ontvangst moet ik even switchen. “Mama, moesten de mensen erg huilen?” Ze gaf zelf het antwoord al, “dat hoort er natuurlijk bij als er iemand dood is”. Ook dat is relativeren.